Son Mutlu Soncu
Hep mi hüzünlü olur arka balkonlar akşamüzerleri?
Demir perçeme alnını yaslamış al sardunya.
Işık ve gölgenin oyununda bir ırgat şehir.
İnsanlar makine, taşlar karton.
Hep mi ağırdan batar bu ölet güneş?
Yoksa bana mı ağırdan alıyor melodram sahneyi?
Muğlaklığında ağlak bir karakter.
Ve suflajını yapıyor iç sesim.
Grisi toprağına kazıklı şehrin son mutlu soncusu,
Şimdi hüzne esirlenmiş perdesiz pencere.
Ya sabah olsun, ya akşam.
Akşamüzeri eskitiyor bendeki renkleri.
İdil Demir
Eylül 2008, İzmir
Hep mi hüzünlü olur arka balkonlar akşamüzerleri?
Demir perçeme alnını yaslamış al sardunya.
Işık ve gölgenin oyununda bir ırgat şehir.
İnsanlar makine, taşlar karton.
Hep mi ağırdan batar bu ölet güneş?
Yoksa bana mı ağırdan alıyor melodram sahneyi?
Muğlaklığında ağlak bir karakter.
Ve suflajını yapıyor iç sesim.
Grisi toprağına kazıklı şehrin son mutlu soncusu,
Şimdi hüzne esirlenmiş perdesiz pencere.
Ya sabah olsun, ya akşam.
Akşamüzeri eskitiyor bendeki renkleri.
İdil Demir
Eylül 2008, İzmir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder