YAZDIKLARIMIZ/Şiir/ Sonbaharda Sen

Sonbaharda Sen…

Kırdı biri, çat!
Mavi cam çatlayıverdi.
Ağlıyor biri birilerine,
Ya da birbirlerine.

İlk yağmur …
Pencerem hüznün ıslak yüzü.
Bu kadar hüznün içinde,
Rüzgar beni seviyor!
Biliyor beni hangi koku çıldırtır:
İğne yapraklı çam ağaçların yeşil ve kırık kokusu.
İçimde sırılsıklam ıslanmış bir çocuk!
Çocuk biliyor ne mutlu eder onu:
Toprağın yağmurla seviştiği o koku…
Bulutlar elini açmış; bonkör.
Sevinçle bağırıyor:
“İşte veriyorum yağmurunuzu,
Yıkanın!
Işıklar, evler, denizler, otlar, insanlar…
Hepinize masumiyet suyu!”

Yağmur beni seviyor,
Peki, neden hala mutsuzum?

Bir omuzda bana uzatmış penceremden.
“Anlıyorum.” diyor…
“Ağla, açılırsın.”
O biliyor…

…O…

Sonbaharda sen…
Bugün daha siyah, daha kırmızı.
Da-ya-na-mam.
İçimde mahkeme kurulur.
Konuşursun:
“Ağırlaştırılmış müebbet istiyorum!
Suçu:
Beni kendisinden çok sevmesi…”

Yağmur kesildi.
Biri birilerine sustu,
Ya da birbirlerine.
Telaşlı umutlarım.
Bende akılsız, savruk koşturmaca.
Yağmur erken mi geldi nedir bu sene?
Hala o…

Gelecek…
Üşüyorum…

İdil Demir
Sonbaharın ilk yağmuru, İzmir